„Dit is ieders ervaring. Iedereen. De details maken niet uit.”
Ik heb geen idee hoe dit maar twee uur lang is — het voelde alsof het vier was. Ik zou er urenlang over kunnen ratelen, maar ik zal mijn gedachten beperken tot één theory — Caden Cotard is een fictief karakter. (Nou, ja, no shit, maar hij is ook een fictief karakter binnen de wereld van de film, uiteindelijk gespeeld door de afgezant van zijn bedenker.)
„Wat doen we nu?” „We genieten ervan.”
Ik wou dat Jim Carrey in meerdere dramatische werken zou verschijnen. Zijn komedie vind ik helemaal onaantrekkelijk (te Amerikaans), maar elke keer dat hij in een drama speelt past hij in de rol als gegoten.
„Als dit ding achtentachtig mijl per uur haalt… dan zie je wat serieuze shit.”
Er zit geen greintje vet hierop — ze maken hen niet meer als vroeger!
„Wij accepteren de realiteit van de wereld die aan ons gepresenteerd wordt.”
„Denk je echt dat hij onschuldig is?” „Ik weet niet. Het is mogelijk.”
„Ga niet zacht de goede nacht in.”
Deze was mijn eerste favoriete film, hoewel hij nu niet eens een medaille zou krijgen.
„Ja, zij wéét al dat die een multipas is! …We zijn verliefd.”
„Vuur! Het ongetemde element. Oudste raadsel van de mens, gever van warmte, vernieteger van bossen — en nu van dit gebouw!”
Deze en The fifth element staan hierop voor dezelfde reden: men ziet zo zeldzaam zo’n schaamteloze, ongefilterde expressie van pure creativiteit binnen de Hollywood-machine. Ik barstte in lachen te vaak om te tellen.
„Er zijn nog steeds flarden van beschaving in dit slachthuis dat ooit de mensheid werd genoemd. Dat is wat wij aanbieden in ons bescheiden, nederig, onbeduidend… verdomme.”
„Ik zal je wreken, vader! Ik zal je redden, moeder! Ik zal je doden, Fjölnir!”
„Hoe zal ik het zeggen… een cirkel van vertrouwen?”
Deze film staat altijd op die lijsten van „uberdepressieve duistere films waarna je je hersenen eruit zal knallen met een magnum revolver”, en… echt? Hoe kan je niet gewoon genieten van al deze afschuwelijke mensen?
„Wij gebruiken niet het z-woord!”
Ik twijfelde voor zo’n lange tijd over welke van de Cornetto-trilogie hierop zou staan. De reden voor Shaun of the dead is de scène waar Shauns moeder hem vertelt dat zij geïnfecteerd is, en dat zij gewoon hem niet wilde verstoren — het perfecte beetje emotie middenin al de rom-zom-com.
„Onze levens zijn niet van ons. Van de buik tot de kist zijn we aan anderen verbonden, heden en verleden.”
Deze is een van die films waar je het ofwel vijf sterren zal geven of nul. Ik, zoals u al kunt raden, zit met het eerste groep.
„De bal is rond; de spel duurt negentig minuten — zoveel is toch al klaar. Alles anders is theorie.”
„Niemand vertrouwt nu ’n ander, en we zijn allemaal erg moe.”
„Waterpolo? Is dat niet erg gevaarlijk?” „Ja, er zijn twee pony’s onder me verdronken.”
„Wij vallen uit elkaar — in lichaam zo snel als in geest. Voel je het niet?”
De beste weg dat ik deze film kan beschrijven is: „als 2001 gemaakt was door botanisten”.
„En dus woonden ze driehonderd jaar gelukkig samen in het land Tír na nÓg — land van eeuwige jeugd en schoonheid…”
Ik been een groot genoeg man om toe te laten dat ik zes keer achter elkaar begon te huilen.
„Al het werk en geen spel maakt Jack een saaie jongen.”
„Je ziet de wereld door de ogen van John Malkovich, en dan na 15 minuten word je uitgespuugd in een greppel langs de snelweg naar Nieuw-Jersey.”
„Waar is hij nu?” „Hij doet z’n Superman-ding.”
Op een dag zullen ze me spietsen op een staak omdat ik de waarheid heb gesproken — de waarheid dat The matrix reloaded beter is dan de eerste. Mijn argument is simpel: The matrix is gewoon en goede film, maar Reloaded werkt zowel als een eerlijke goede film als een ironische „goed-slechte” film. Keanu Reeves vecht tegen een honderd PS2–Hugo Weavings; wat anders zou je willen‽
„Het voelt als… een douche van licht.”
De eerste van de eervolle vermeldingen — Sunshine is niet goed genoeg voor de officiële lijst, maar heeft misschien mijn favoriete voorstelling van de ruimte in een film. De ruimte is prachtig, en bedwelmend, en gigantisch, en zo erg koud, en zo erg heet, en zo erg gevaarlijk, en hoewel het je wilt doden kan je er steeds niet van wegkijken.
„Jij doet die penning aan want je weet dat als jij dat niet doet, dan doet iemand wie het niet verdient het wel.”
Gezien met een meer objectieve blik is het verhaal hier helemaal onzin voor iedereen zonder een overdosis van Marvel-memberberries… maar ik ben meer dan bereid om dat te negeren vanwege de uitstekende uitvoering van iedere en elke technische aspect. Deze is echt een feest voor de ogen en oren, en ik ben blij dat ik hem zag bij de bioscoop terwijl het kon.
„Meneer Hertig, 37!” „27.” „Loop. Daar.”
Ik ben de enige mens op de aardie wie deze film heeft gezien, dus hoewel het in mijn hart der harten rond nummer 60 staat dacht ik dat ik hem een boost zou geven. Hij is als Willy Wonka voor volwassenen!
Laat een reactie achter