Martianen weten als geen ander dat al jouw spullen inpakken en een quartier miljard kilometer van huis verhuizen een moeilijk idee is te verkopen. Daarom hebben ze hun uiterste best geprobeerd de weg daarheen zo vlot en veilig mogelijk te maken. Als je zin hebt om een toekomstige martiaan te worden zijn er drie hooftopties om uit te kiezen:

De goedkoopste en meest voorkomende weg is aan boord van een Aldrincycler. Deze slapende reuzen zeilen op een baan die eens per jaar langs Aarde en Mars koerst; het ene jaar de rode planeet, het andere de blauwe. Twaalf zwermen ervan draaien rond de zon, dus hopelijk zal je niet langer dan twee manden ofzo moeten wachten.

Om daarop te reizen ga je eerst op weg naar je dichtbijste ruimtehaven. Die wordt Cape Canaveral als je in de VS bent, Trivandrum in India, en Ki­li­mnaan­garo in East­africa.¹ Daar hoeden ze jou en je medepassagiers in een krappe capsuletje met een achtbaan-stoel en werpen ze jullie in de lucht totdat je maar een prijke in de hemel bent.

Nu begint het wachten. Noem het geen quarantine — zie het maar als een plaats om je adem te halen, je benen te strekken, en een laatste blik nemen op die welige wereld die je verlaten hebt voor een steriele steengroeve! Voor veertien dagen kan je slapen, uitoefenen, en zo goed als je kan aan de lagere zwaartekracht wennen. (Je kunt maar beter hopen dat dat „toch heel erg goed” is, want je zult de rest van je leven daarin blijven.)

Na twee weken in de ruimte krijg je, als god ’t wil, een papiertje door de deur van de dokter met de alles-oké. Het is tijd om aan boord te gaan. Je gaat weer door hetzelfde gedoe met de capsules en de stoelen — maar zonder zorg voor aerodynamica stoot je niet zo veel je hoofd op de schuinde wanden — en misschien vang je een glimp op de cycler en zijn logge wielen en spaken.

De Andromeda Pearl² is een lomp en sjokkend beest. Dat moet ze zijn: jij en tienduizend anderen zullen niets anders hebben voor de volgende 145 dagen. Er zijn geen navullingen, geen thuis bellen zes van zeven dagen in de week, en niemand om je te begraven als je het niet de hele weg haalt. Alles wordt voorzien: luxeuze, gastronomische gerechten van twaalfhonderd calorieën; biljarttafels met ballen die altijd bijna wegzweven; perfect passende oordopjes om de buren buiten te sluiten over een millimetersdikke wand; en films genoeg om twee jaar lang te kijken (op het platste flatscreen dat geld kon kopen).

Wacht maar — een halfjaar later, nadat gastronomie plaats heeft gemaakt voor blikken en hydratatie, en als de buren te verveeld om te kibbelen hebben geworden, en inmiddens jouw zesde marathon van een zestig jaar oud sitcom, dan zal je eindelijk kunnen lopen op de martiaanse grond en in je prachtige spikspinternieuwe huis.

Dat is tenminste één weg om naar Mars te gaan. Laten we stellen dat je ongeduldig bent. Impulsief. Je hebt je beslissing genomen: je gaat naar Mars, je gaat er nú, en liever zonder tienduizend barbaren die niet eens Kirundi spreken. Mag ik u misschien verleiden tot een chartervlucht?

Charter flights are rare and expensive, with only two companies willing to provide them, and for good reason: where the cyclers coast by on nothing but their own inertia, a charter scramjet needs fuel. Lots of it. Expensive, expensive fuel. And you’re paying for it. Expect prices from the high hundred thousands up to millions of dollars, and pray for a pilot with the patience of a saint. The trip can take anywhere from ninety days to over a year, depending on how the stars align when you set out — but you’ll be safe in the knowledge that it’s your trip, on your terms.

God — ninety days‽ What are you going to do for that long? It’d drive anyone mad! Imagine if you could just close your eyes in Earth orbit, and wake up on Mars, like nothing had happened at all… well, you’re in luck. If you’re willing to be a guinea pig (a very dextrous guinea pig who can sign a lot of waivers), you can try your hand at a sleeper ship.

Sleeper ships, usually found tailing behind in the shadow of an Aldrin cycler, do just what they say on the tin: place the passengers in an artificially induced coma for most of the trip. They advertise themselves with promises of “the future of transport” and sleek photoshoots of attendants in nineteen-sixties jumpsuits. What they don’t show is the passengers.

Being in a coma sucks. This is an immutable truth which even the most conniving ad man in the world cannot do anything about. Coma patients have tubes sticking out of them, and they shit themselves, and even under Earth’s suffocating gravitational hold their muscles will waste away and turn from tenderloin to jerky. It is much the same on board a sleeper ship, and that is why, if you look at the small print on the advert, you will find a tiny little asterisk next to the words “SLEEPER SHIP”. Here is what it says: “Although we do try very hard to keep your muscles in decent shape by electrically shocking them and hoping for the best, we will, once every month, wake you from your lovely comfy sleep and make you run on a treadmill with the wires still on like a monkey in a laboratory.”

Sleeper ship passengers often need intense physiotherapy upon arrival. Two per cent will die in transit. But ask the other ninety-eight, and they wouldn’t have come any other way.